ÚLTIMAS ENTRADAS : "ACEREDO: FASCINANTE TRISTEZA" "A REPÚBLICA DE GALIZA" "DÍA DA FOTOGRAFÍA" "KONYAKS" "FIN DE ANO". "RUTA 61: I-NASHVILLE"
gadgets para blogger

A Ruta 66 foi encomendada polo goberno dos Estados Unidos en 1926, ano no que xa estaban asfaltadas unhas 800 millas, aínda que non chegaría a estar rematada na súa totalidade ata 1937.
Bautizada por John Steinbeck na súa novela “As uvas da ira” como “A estrada nai”, atravesaba 8 estados e 3 franxas horarias.

La Ruta 66 fue encomendada polo gobierno de los Estados Unidos en 1926, año en el que ya estaban asfaltadas unas 800 millas, aunque no llegaría a estar rematada en su totalidad hasta 1937. Bautizada por John Steinbeck en su novela “Las uvas de la ira” como “La carretera madre” atravesaba 8 estados y 3 franjas horarias.
O maior esplendor da estrada tivo lugar nos anos seguintes á meirande depresión económica da historia moderna (A Gran Depresión de 1929), cando miles de familias granxeiras abandonaban o medio oeste para emigrar cara a California en busca dunha esperanza, dunha vida mellor… dun soño.

Por se non fose suficiente, a xa depauperada poboación foi martirizada cunha das peores desfeitas ecolóxicas do século XX: o Dust Bowl, unhas enormes tormentas de po e area, que entre 1931 e 1937 desecaron miles de quilómetros de terras de cultivo., enchendo todo dun denso po negro.

El mayor esplendor de la carretera tuvo lugar en los años siguientes a la mayor depresión económica de la historia moderna (La Gran Depresión de 1929), cuando miles de familias granjeras abandonaban el medio oeste para emigrar hacia California en busca de una esperanza, de una vida mejor... de un sueño. 
Por si no fuera suficiente, a ya depauperada población fue martirizada con una de las peores deshechas ecológicas del siglo XX: el Dust Bowl, unas enormes tormentas de polvo y arena, que entre 1931 y 1937 desecaron miles de kilómetros de tierras de cultivo., llenando todo de un denso polvo negro. 
Isto motivou a construción dun gran número de restaurantes e bares, talleres mecánicos, moteis e gasolineiras, co fin de dar servizo á multitude de persoas que circulaban pola Ruta 66.

Esto motivó la construcción de un gran número de restaurantes y bares, talleres mecánicos, moteles y gasolineras, con el fin de dar servicio a la multitud de personas que circulaban por la Ruta 66. 
A decadencia da ruta chegou cando Estados Unidos, en 1956, aprobou o maior proxecto de obras públicas de Estados Unidos ata ese momento: o Plan de Autoestradas de Axuda Federal, unha lei que incluía a construción de máis de 60.000 km. de autoestradas interestatais nun prazo de dez anos. Os 4 carrís das autoestradas modernas acantoaron á Ruta 66 , que quedaba desclasificada da rede de estradas de EEUU o 26 de xuño de 1985.

La decadencia de la ruta llegó cuándo Estados Unidos, en 1956, aprobó el mayor proyecto de obras públicas de Estados Unidos incluso ese momento: el Plan de autopistas de Ayuda Federal, una ley que incluía la construcción de más de 60.000 km. de autopistas interestatales en un plazo de diez años. Los 4 carriles de las autopistas modernas arrinconaron a la Ruta 66 , que quedaba descatalogada de la red de carreteras de EEUU el 26 de junio de 1985. 
Moitos locais foron pechando e gran parte dos pobos polos que atravesa a Ruta 66 quedaron desertos, con edificios e gasolineiras estragados e moteis derruídos. Esa vida de soños e esperanzas tornábase en abatemento.

Muchos locales fueron cerrando y gran parte de los pueblos por los que atraviesa la Ruta 66 quedaron desiertos, con edificios y gasolineras arruinadas y moteles derribados. Esa vida de sueños y esperanzas se tornaba en abatimiento.
 

Con todo, a Ruta 66 volvería reverdecer grazas á señardade e a distintas asociacións que foron xurdindo nos estados, mantendo a esencia da ruta para un número crecente de turistas de todo o mundo que chegan para renderlle homenaxe e aos que non lles importa cambiar a comodidade das autoestradas polos distintos tramos da Ruta 66. Desde os anos 80, miles de turistas transitan por ela en busca de historia e acordanzas.
 
Con todo, la Ruta 66 volvería reverdecer gracias a la soledad y la distintas asociaciones que fueron surgiendo en los estados, manteniendo la esencia de la ruta para un número creciente de turistas de todo el mundo que llegan para rendirle homenaje y a los que no les importa cambiar la comodidad de las autopistas por los distintos tramos de la Ruta 66. Desde los años 80, miles de turistas transitan por ella en busca de historia y recuerdos. 
Así que, dalgunha maneira, a Ruta 66 simbolizou o progreso e a liberdade, ese “soño americano” do que tanto lles gusta falar; pero esa liberdade non foi igual para todo o mundo, xa que os as persoas de raza negra non podían durmir nin comer na meirande parte dos locais, sobre todo das pequenas poboacións, onde eran humillados e ameazados. Había cidades ( sundown towns) nas que podían ser arrestadas se estaban na rúa despois do ocaso e, aínda que non violasen ningunha norma de circulación, a policía podía arrestalas só por motivos raciais. Era o froito das leis racistas de Jim Crow.

Así viu a luz o ‘Libro Verde do Condutor Negro’ (Green Book), unha recompilación anual de restaurantes, aloxamentos, gasolineiras e outros locais que eran seguros para as persoas de raza negra. O libro, que se vendía nas gasolineiras da cadea Esso, foi escrito Victor Hugo Green, un carteiro afroamericano de Nova York que recompilou a información entre os anos 1936 e1966. A primeira edición foi enfocada en Nova York, pero posteriormente incluíronse a maior parte dos Estados Unidos.

O libro deixou de ter sentido cando derrogaron as leis segregacionistas e o presidente Lyndon B. Johnson asinou a Lei dos Dereitos Civís de 1964

Así que, de alguna manera, la Ruta 66 simbolizó el progreso y la libertad, ese “sueño americano” del que tanto les gusta hablar; pero esa libertad no fue igual para todo el mundo, ya que los las personas de raza negra no podían dormir ni comer en la mayor parte de los locales, sobre todo de las pequeñas poblaciones, donde eran humillados y amenazados. Había ciudades (sundown towns) en las que podían ser arrestadas se estaban en la calle después del ocaso y, aunque no violaran ninguna norma de circulación, la policía podía arrestarlas sólo por motivos raciales. Era el fruto de las leyes racistas de Jim Crow. 

Así vio la luz el “Libro Verde del Conductor Negro” (Green Book), una recopilación anual de restaurantes, alojamientos, gasolinerasy otros locales que eran seguros para las personas de raza negra. El libro, que se vendía en las gasolineras de la cadena Esso, fue escrito Victor Hugo Green, un cartero afroamericano de Nueva York que recopiló la información entre los años 1936 y 1966. La primera edición fue enfocada en Nueva York, pero posteriormente se incluyeron la mayor parte de los Estados Unidos. 

El libro dejó de haber sentido cuando derogaron las leyes segregacionistas y el presidente Lyndon B. Johnson firmó la Ley de los Derechos Civiles de 1964 

2 comentarios:

  1. Non insistirei na evidente calidade das fotos nin no interesante que é o texto, como xa é habitual.

    Só apuntar a idea de que sería interesante extrapolar o de encher de bares e restaurantes as estradas españolas. Aquí hai moi poucos.

    Saúde.

    ResponderEliminar
  2. Como siempre, Carlos, tus fotografías son de un fascinio inmenso, Además de traernos la historia de la famosa "Route 66", que generó tanta polémica y abandono. Sin mencionar todo el peso de la historia de la segregación de los negros en américa.

    Ya nos habituaste a tu méstria y poder de observación. Esta es otra de tus obras maestras; donde la imagen tiene la fuerza y el poder de infinitas palabras.
    Grata por tu compartir y por el pedazo de historia que nos regalas.
    Un beso

    ResponderEliminar

COMENTARIOS