ÚLTIMAS ENTRADAS : "RUTA 61-I: NASHVILLE". "RUTA 61-II: JACKSON". "RUTA 61-III: BROWNSVILLE". "RUTA 61-IV: MEMPHIS" RUTA 61: V- GRACELAND
gadgets para blogger

 

O Lorraine Motel abriu as súas portas por primeira vez en 1925 como Hotel Windsor. Este hotel "só para brancos" comezou lentamente a atender á gran poboación negra de Memphis. 

 

Walter e Loree Bailey entraron en escena, comprando o hotel pouco despois do final da Segunda Guerra Mundial, cambiándolle o nome a Lorraine Motel en honra á popular canción da década de 1920 "Sweet Lorraine". 

 

Máis tarde converteuse nun dos poucos hoteis para negros, albergando a artistas como Cab Calloway, Aretha Franklin, Count Basie, B.B. King e Nat King Cole. 

 

Desde 1990 converteuse na sede do Museo Nacional dos Dereitos Civís e a habitación 306 é o maior atractivo para os seus visitantes, en cuxo balcón colga unha coroa de flores para que nunca se esqueza que Martin Luther King foi alí asasinado. 

 

El Lorraine Motel abrió sus puertas por primera vez en 1925 como Hotel Windsor. Este hotel "solo para blancos" comenzó lentamente a atender a la gran población negra de Memphis.

 

Walter y Loree Bailey entraron en escena, comprando el hotel poco después del final de la Segunda Guerra Mundial, rebautizándolo como Lorraine Motel en honor a la popular canción de la década de 1920 "Sweet Lorraine".

 

Más tarde se convirtió en uno de los pocos hoteles para negros, albergando a artistas como Cab Calloway, Aretha Franklin, Count Basie, B.B. King y Nat King Cole. 

 

Desde 1990 se convirtió en la sede del Museo Nacional de los Derechos Civiles y la habitación 306 es el mayor atractivo para sus visitantes, en cuyo balcón cuelga una corona de flores para que nunca se olvide que Martin Luther King fue allí asesinado.

Martin Luther King naceu o 15 de xaneiro de 1929 en Atlanta e foi un neno negro criado por uns avós supremacistas brancos que lle ensinaron o saúdo nazi. Iso si, no seo dunha familia de clase media, recibiu unha educación moi completa que culminou cos seus estudos universitarios en teoloxía e ética, destacando polas súas habilidades para a oratoria, unha característica indiscutible de todo gran líder social. 

 

Durante os aproximadamente 13 anos que loitou facendo campaña polos dereitos civís e a igualdade racial, foi arrestado 30 veces, por delitos menores e por liderar as protestas.

 

Martin Luther King nació el 15 de enero de 1929 en Atlanta y fue un niño negro criado por unos abuelos supremacistas blancos que le enseñaron el saludo nazi. Eso sí, en el seno de una familia de clase media, recibió una educación muy completa que culminó con sus estudios universitarios en teología y ética, destacando por sus habilidades para la oratoria, una característica indiscutible de todo gran líder social. 

 

Durante los aproximadamente 13 años que luchó haciendo campaña por los derechos civiles y la igualdad racial, fue arrestado 30 veces, por delitos menores y por liderar las protestas.

 

Durante todo este tempo a súa realidade estivo inevitablemente condicionada pola segregación social que vivían os estados do sur do país, onde a asistencia a escolas, igrexas e restaurantes, entre outros, estaba separada por razas.

 

Durante todo este tiempo su realidad estuvo inevitablemente condicionada por la segregación social que vivían los estados del sur del país, donde la asistencia a escuelas, iglesias y restaurantes, entre otros, estaba separada por razas. 

 

O 1 de decembro de 1955, unha modista negra chamada Rosa Parks foi detida e multada por sentar nun asento reservado para brancos nun bus urbano de Montgomery, o cal supoñía unha violación das leis de segregación vixentes do sur de Estados Unidos.

 

El 1 de diciembre de 1955, una modista negra llamada Rosa Parks fue detenida y multada por sentarse en un asiento reservado para blancos en un bus urbano de Montgomery, lo cual suponía una violación de las leyes de segregación vigentes del sur de Estados Unidos. 

En resposta ao arresto, Martin Luther dirixiu a Asociación de Mellora de Montgomery e organizou un boicot masivo contra a segregación nos autobuses municipais, que durou 385 días. 


Por ese motivo sufriu numerosas ameazas contra a súa vida e foi detido durante a campaña, que finalizou cunha sentenza da Corte Suprema dos Estados Unidos do 13 de novembro de 1956, que declaraba ilegal a segregación nos autobuses, restaurantes, escolas e outros lugares públicos. Este foi o comezo dun crecemento exponencial na vida de King como activista, que o levaría a dar discursos ao redor do mundo e conversar con importantes figuras do ámbito da política.

 

En respuesta al arresto, Martin Luther dirigió la Asociación de Mejora de Montgomery y organizó un boicot masivo contra la segregación en los autobuses municipales, que duró 385 días. 

 

Por ese motivo sufrió numerosas amenazas contra su vida y fue detenido durante la campaña, que finalizó con una sentencia de la Corte Suprema de los Estados Unidos del 13 de noviembre de 1956, que declaraba ilegal la segregación en los autobuses, restaurantes, escuelas y otros lugares públicos. Este fue el comienzo de un crecimiento exponencial en la vida de King como activista, que lo llevaría a dar discursos alrededor del mundo y conversar con importantes figuras del ámbito de la política.

O 28 de agosto de 1963 o movemento polos dereitos civís en EE UU deu un salto decisivo, cunha marcha histórica en Washington polo traballo e a liberdade. 

 

El 28 de agosto de 1963 el movimiento por los derechos civiles en EE UU dio un salto decisivo, con una marcha histórica en Washington por el trabajo y la libertad. 

  

Ese día, ante máis de 250.000 persoas, fronte ao Monumento Lincoln, Martin Luther King converteuse na cara visible do movemento polos dereitos civís da comunidade afroamericana, pronunciando o que sería o seu discurso máis famoso e un dos mellores da historia: I have a dream (Teño un soño): 

 

Un día esta nación poñerase en pé e realizará o verdadeiro significado do seu credo:

 

“Teño un soño: que un día sobre os outeiros vermellos de Xeorxia os fillos de quen foi escravos e os fillos de quen foi propietarios de escravos serán capaces de sentar xuntos na mesa da fraternidade.

 

Teño un soño: que un día mesmo o estado de Mississippi, un estado sufocante pola calor da inxustiza, sufocante pola calor da opresión, transformarase nun oasis de liberdade e xustiza.

 

Teño un soño: que os meus catro fillos vivirán un día nunha nación na que non serán xulgados pola cor da súa pel senón pola súa reputación.

 

Teño un soño: que un día alá abaixo en Alabama, cos seus racistas desapiadados, co seu gobernador que ten os beizos goteando coas palabras de interposición e anulación, que un día, xusto alí en Alabama nenos negros e nenas negras poderán darse a man con nenos brancos e nenas brancas, como irmás e irmáns.

 

Con esta fe seremos capaces de traballar xuntos, de rezar xuntos, de loitar xuntos, de ir ao cárcere xuntos, de poñernos de pé xuntos pola liberdade, sabendo que un día seremos libres.

 

Soe a liberdade. E cando isto ocorra e cando permitamos que a liberdade soe, cando a deixemos soar desde cada pobo e cada aldea, desde cada estado e cada cidade, poderemos acelerar a chegada daquel día no que todos os fillos de Deus, homes brancos e homes negros, xudeus e gentiles, protestantes e católicos, serán capaces de xuntar as mans e cantar coas palabras do vello espiritual negro: “Ao fin libres! Ao fin libres! Grazas a deus Todopoderoso, somos ao fin libres!”

 

 O 4 de abril de 1968, viaxou a Memphis apoiando unha folga de traballadores afroamericanos por unha mellora salarial e das súas condicións laborais; a modo de exemplo, aos traballadores afroamericanos non se lles aboaba cando non podían traballar por razóns climatolóxicas, ao contrario do que se facía cos traballadores brancos. As protestas eran pacíficas, pero estalou unha onda de violencia contra elas que dexenerou no asasinato dun mozo afroamericano

 

King aloxouse no Motel Lorraine e sobre as seis da tarde pediulle ao músico Ben Branch que tocase para el «Take MyHandPrecious Lord». 

 

Ese día, ante más de 250.000 personas, frente al Monumento Lincoln, Martin Luther King se convirtió en la cara visible del movimiento por los derechos civiles de la comunidad afroamericana, pronunciando el que sería su discurso más famoso y uno de los mejores de la historia:  I have a dream (Tengo un sueño):

 

Un día esta nación se pondrá en pie y realizará el verdadero significado de su credo:

 

“Tengo un sueño: que un día sobre las colinas rojas de Georgia los hijos de quienes fueron esclavos y los hijos de quienes fueron propietarios de esclavos serán capaces de sentarse juntos en la mesa de la fraternidad.

 

Tengo un sueño: que un día incluso el estado de Mississippi, un estado sofocante por el calor de la injusticia, sofocante por el calor de la opresión, se transformará en un oasis de libertad y justicia.

 

Tengo un sueño: que mis cuatro hijos vivirán un día en una nación en la que no serán juzgados por el color de su piel sino por su reputación.

 

Tengo un sueño: que un día allá abajo en Alabama, con sus racistas despiadados, con su gobernador que tiene los labios goteando con las palabras de interposición y anulación, que un día, justo allí en Alabama niños negros y niñas negras podrán darse la mano con niños blancos y niñas blancas, como hermanas y hermanos.

 

Con esta fe seremos capaces de trabajar juntos, de rezar juntos, de luchar juntos, de ir a la cárcel juntos, de ponernos de pie juntos por la libertad, sabiendo que un día seremos libres.

 

Suene la libertad. Y cuando esto ocurra y cuando permitamos que la libertad suene, cuando la dejemos sonar desde cada pueblo y cada aldea, desde cada estado y cada ciudad, podremos acelerar la llegada de aquel día en el que todos los hijos de Dios, hombres blancos y hombres negros, judíos y gentiles, protestantes y católicos, serán capaces de juntar las manos y cantar con las palabras del viejo espiritual negro: “¡Al fin libres! ¡Al fin libres! ¡Gracias a Dios Todopoderoso, somos al fin libres!”

 

El 4 de abril de 1968, viajó a Memphis apoyando una huelga de trabajadores sanitarios afroamericanos por una mejora salarial y de sus condiciones laborales; a modo de ejemplo, a los trabajadores afroamericanos no se les abonaba cuando no podían trabajar por razones climatológicas, al contrario de lo que se hacía con los trabajadores blancos. Las protestas eran pacíficas, pero estalló una oleada de violencia contra ellas que degeneró en el asesinato de un joven afroamericano.

 

King se alojó en el Motel Lorraine y sobre las seis de la tarde le pidió al músico Ben Branch que tocara para él «Take My Hand, Precious Lord». 

 

Durante unha breve aparición para dirixirse ás masas desde o balcón da habitación 306 foi asasinado a tiros cando apenas tiña 39 anos. 

 

Durante una breve aparición para dirigirse a las masas desde el balcón de la habitación 306 fue asesinado a tiros cuando apenas tenía 39 años. 

En 1964, King recibiu o Premio Nobel da Paz polo seu activismo en prol dos dereitos civís e a xustiza social. A maioría dos dereitos polos que o Dr. King organizou protestas convertéronse en leis coa aprobación da Lei de Dereitos Civís de 1964, que consagraba a igualdade de todos os cidadáns, e a Lei de Dereito ao Voto de 1965. 

 

A oposición do Dr. King á guerra de Vietnam converteuse nunha parte importante da súa imaxe pública. No seu discurso de abril de 1967 en Nova York, titulado "Máis aló de Vietnam", propuxo o cesamento dos bombardeos en Vietnam e suxeriu que Estados Unidos declarase unha tregua co obxectivo de lograr conversacións de paz, e fixar unha data de retirada. 

 

Nas diversas salas do museo, exhibicións conmovedoras, apeiros e presentacións multimedia, narran de maneira cronolóxica os feitos históricos acaecidos durante o período da escravitude e posteriores; a historia pasada e contemporánea da loita pola igualdade social dos afroamericanos, o seu dereito a voto e a mellores salarios, a famosa carta de King desde o cárcere de Birmingham e varios vehículos con valor histórico que gardan relación coa época como un camión de recollida de lixo e un autobús representativo do boicot de autobuses de Montgomery.

 

En 1964, King recibió el Premio Nobel de la Paz por su activismo en pro de los derechos civiles y la justicia social. La mayoría de los derechos por los que el Dr. King organizó protestas se convirtieron en leyes con la aprobación de la Ley de Derechos Civiles de 1964, que consagraba la igualdad de todos los ciudadanos,  y la Ley de Derecho al Voto de 1965.

 

La oposición del Dr. King a la guerra de Vietnam se convirtió en una parte importante de su imagen pública. En su discurso de abril de 1967 en Nueva York,  titulado "Más allá de Vietnam", propuso el cese de los bombardeos en Vietnam y sugirió que Estados Unidos declarara una tregua con el objetivo de lograr conversaciones de paz, y fijar una fecha de retirada. 


En las diversas salas del museo, exhibiciones conmovedoras, enseres y presentaciones multimedia, narran de manera cronológica los hechos históricos acaecidos durante el período de la esclavitud y posteriores; la historia pasada y contemporánea de la lucha por la igualdad social de los afroamericanos, su derecho a voto y a mejores salarios, la famosa carta de King desde la cárcel de Birmingham y varios vehículos con valor histórico que guardan relación con la época como un camión de recogida de basura y un autobús representativo del boicot de autobuses de Montgomery.

Pódese observar tamén un poster da pintura de  Roxkwell de 1964 que mostra a unha nena negra, Ruby Bridges, flanqueada por alguacís federais brancos, camiñando cara á escola. Ruby desafiou a segregación racial nas escolas brancas, asistindo durante un ano soa a clase, xa que os pais dos outros nenos non querían que estivesen preto dela debido á cor da súa pel.
 

También puede observarse un poster de la pintura de Norman Roxkwell de 1964 que muestra a una niña negra, Ruby Bridges, flanqueada por alguaciles federales blancos, caminando hacia la escuela. Ruby desafió la segregación racial en las escuelas blancas, asistiendo durante un año sola a clase, ya que los padres de los otros niños no querían que estuvieran cerca de ella debido al color de su piel.

 

O Museo Nacional dos Dereitos Civís profunda en temas de xustiza social, activismo e a loita continua pola igualdade, converténdoo nun recurso vital tanto para a educación como para a reflexión. 

 

O 30 de xuño de 1974, a nai de Martin Luther sería tamén asasinada a tiros, mentres tocaba o órgano na Iglesia Bautista Ebenezer. O seu asasino, un home de 23 anos, foi sentenciado a pena de morte pero finalmente foi novamente condenado a cadea perpetua, en parte grazas á oposición da familia King á pena de morte.

  

El Museo Nacional de los Derechos Civiles profundiza en temas de justicia social, activismo y la lucha continua por la igualdad, convirtiéndolo en un recurso vital tanto para la educación como para la reflexión.

 

El 30 de junio de 1974, la madre de Martin Luther sería también asesinada a tiros, mientras tocaba el órgano en la Iglesia Bautista Ebenezer. Su asesino, un hombre de 23 años, fue sentenciado a pena de muerte pero finalmente fue nuevamente condenado a cadena perpetua, en parte gracias a la oposición de la familia King a la pena de muerte.