ÚLTIMAS ENTRADAS : "ACEREDO: FASCINANTE TRISTEZA" "A REPÚBLICA DE GALIZA" "DÍA DA FOTOGRAFÍA" "KONYAKS" "FIN DE ANO". "RUTA 61: I-NASHVILLE"
gadgets para blogger

RUTA 61: I-NASHVILLE

A finais do 2022 brindaba polos que non saben o que é brindar e co desexo dun ano 2023 repleto de fotografías. 


Tiven o privilexio de percorrer parte do Roteiro 61 de Estados Unidos e vou compartir algunhas fotos e curiosidades da viaxe. 


O Roteiro 61 é unha estrada que vai desde Nova Orleans ata a fronteira de Canadá atravesando o Delta do Mississippi, moi importante nas migracións de músicos negros do jazz e do blues, de Nova Orleans a Memphis, San Louis e Chicago. 


O percorrido realiceino en sentido contrario, partindo de Nashville e finalizando en Nova Orleans, cruzando plantacións de algodón bañadas polo río Mississippi e coñecendo cidades como Jackson, Brownsville, Memphis, Tunica, Clarksdale, Indianola ou Natchez e descubrindo puntos emblemáticos de importantes iconas da música. 


Coñécese como o Roteiro do Blues aínda que, como veremos abarca moitos máis xéneros musicais, coma o country o rockabilly ou o rock&roll e o seu percorrido é un brinde constante pola música en directo. 


Situada ás beiras do río Cumberland, Nashville, ademais de ser a capital, é a cidade máis poboada do estado de Tennessee. Posúe unha grande industria discográfica e coñécese coma A Cidade da música, grazas a esta industria e á chegada en 1925 do “Grand Ole Opry”, o programa de radio de música country máis famoso da historia. 


No “Musicians Hall of Fame” pódese coñecer a historia da música country en Estados Unidos e de estrelas coma Elvis Presley ou Dolly Parton, entre outras, que deron a Nashville o título da Cidade da Música. Un museo moi interesante no que poderás ver os seus traxes, as súas guitarras ou mesmo gravar a túa propia canción.


A finales del 2022 brindaba por los que no saben lo que es brindar y con el deseo de un año 2023 repleto de fotografías.


Tuve el privilegio de recorrer parte de la Ruta 61 de Estados Unidos  y voy a compartir algunas fotos y curiosidades del viaje.


La Ruta 61 es una carretera que va desde Nueva Orleans  hasta la frontera de Canadá atravesando el Delta del Mississippi, muy importante en las migraciones de músicos negros del jazz y del blues, de Nueva Orleans a Memphis, San Louis y Chicago.


El recorrido lo realicé en sentido contrario, partiendo de Nashville y finalizando en Nueva Orleans, cruzando plantaciones de algodón bañadas por el río Mississippi y conociendo ciudades como Jackson, Brownsville, Memphis, Tunica, Clarksdale, Indianola o Natchez y descubriendo puntos emblemáticos  de importantes iconos de la música.


Se la conoce como la Ruta del Blues aunque, como veremos abarca muchos más géneros musicales, como el country el rockabilly o el rock’n’roll y su recorrido es un brindis constante por la música en directo.


Situada a orillas del río Cumberland, Nashville, además de ser la capital, es la ciudad más poblada del estado de Tennessee. Posee una gran industria discográfica y se la conoce como “La Ciudad de la música”, gracias a esta industria y a la llegada en 1925 del “Grand Ole Opry”, el programa de radio de música country más famoso de la historia. 

En el “Musicians Hall of Fame” se puede conocer la historia de la música country en Estados Unidos y de estrellas como Elvis Presley o Dolly Parton, entre otras, que han dado a Nashville el título de la Ciudad de la Música. Un museo muy interesante en el que podrás ver sus trajes, sus guitarras o incluso grabar tu propia canción.

A cidade conserva un importante patrimonio de edificios de estilo clásico e varios edificios monumentais, como o Country Music Hall of Fame (Salón da Fama da Música Country).


La ciudad conserva un importante patrimonio de edificios de estilo clásico y varios edificios monumentales, como el Country Music Hall of Fame (Salón de la Fama de la Música Country).


Outro edificio histórico é o da estación Cummins, no que se atopa The Gibson Garage, digno dunha visita xa sexas músico profesional, afeccionado ou simplemente amante da música. A tenda percorre a historia de Gibson e nela poderás explorar con detalle guitarras Gibson, Epiphone e Kramer, amplificadores Mesa Boogie ou un equipo de estudo KRK, a elección profesional para os enxeñeiros de gravación e artistas para mesturar e masterizar as súas gravacións. Ademais de poder adquirir algún accesorio ou peza de vestir, ofrécenche a oportunidade de probar algunha das míticas guitarras acústicas ou eléctricas da marca. 


Otro edificio histórico es el de la estación Cummins, en el que se encuentra The Gibson Garage, digno de una visita ya seas músico profesional, aficionado o simplemente  amante de la música. La tienda recorre la historia de Gibson y en ella podrás explorar con detalle guitarras Gibson, Epiphone y Kramer, amplificadores Mesa Boogie o un equipo de estudio KRK, la elección profesional para los ingenieros de grabación y artistas para mezclar y masterizar sus grabaciones. Además de poder adquirir algún accesorio o prenda de vestir, te ofrecen la oportunidad de probar alguna de las míticas guitarras acústicas o eléctricas de la marca.


Ademais da Lucille de B.B. King, hai algúns dos modelos de guitarra máis emblemáticos do mundo, como a “Firebir” de 1963, utilizada por guitarristas lendarios como Eric Clapton, Johnny Winter ou o británico Brian Jones (ex dos Stones); a versátil Gibson É-335, introducida en 1958, capaz de facelo todo e utilizada, entre outros, por Chuck Berry, Eric Clapton ou Dave Grohl (Nirvana), ou a famosa “Lles Paul” de 1961 e rebautizada en 1963 como ”SG”, que foi usada en distintos xéneros musicais: Robby Krieger (The Doors), Angus Young (ACDC) ou Sister Rosetta Tharpe (guitarrista de jazz e cantante de Gospel), por citar algún. 


Además de la Lucille de B.B. King, están algunos de los modelos de guitarra más emblemáticos del mundo, como la “Firebir” de 1963, utilizada por guitarristas legendarios como Eric Clapton, Johnny Winter o el británico Brian Jones (ex de los Stones); la versátil Gibson ES-335, introducida en 1958, capaz de hacerlo todo y utilizada, entre otros, por Chuck Berry, Eric Clapton o Dave Grohl (Nirvana), o la famosa “Les Paul” de 1961 y rebautizada en 1963 como ”SG”, que fue usada en distintos géneros musicales: Robby Krieger (The Doors), Angus Young (ACDC) o Sister Rosetta Tharpe (guitarrista de jazz y cantante de Gospel), por citar alguno.


                                                    Lucille

                 Firebir.                        E-335                     SG(Les Paul)

Con todo, o crecemento devastador e desequilibrado da cidade fai que ese patrimonio estea a afogarse entre rañaceos, algo que supoño, acabará afectando directamente á calidade de vida e o encanto da cidade. 


Imaxino que se irá convertendo nun conxunto de distritos financeiros que deixarán á antiga cidade nunha situación de abandono e para a lembranza. 


No obstante, el crecimiento devastador y desequilibrado  de la ciudad hace que ese patrimonio se esté ahogando entre rascacielos, algo que supongo, acabará afectando directamente a la calidad de vida y el encanto de la ciudad. 


Imagino que se irá convirtiendo en un conjunto de distritos financieros que dejarán a la antigua ciudad en una situación de abandono y para el recuerdo.


En Nashville, a música en vivo escóitase día e noite en máis dun centenar de escenarios repartidos por toda a cidade, entre lugares icónicos, auditorios e os seus animados honky-tonks. Nashville vive por e para a música e non só para a música country, senón para moitos outros xéneros, dese rock, pop, góspel, bluegrass ou jazz ata a música clásica.


En Nashville, la música en vivo se escucha día y noche en más de un centenar de escenarios repartidos por toda la ciudad, entre lugares icónicos, auditorios y sus animados honky-tonks. Nashville vive por y para la música y no sólo para la música country, sino para muchos otros géneros, dese rock, pop, góspel, bluegrass o jazz hasta la música clásica.

A súa rúa máis famosa, a Broadway, está ateigada de letreiros que anuncian cada Honky Tonk, locais auténticos (algún non tanto) que ofrecen música en directo ata altas horas da madrugada, polo prezo dunha cervexa. Algunha tenda ao longo da Broadway sorprenderache polas centenas de diferentes modelos de botas de vaqueiros que podes atopar.


Su calle más famosa, la Broadway, está abarrotada de letreros que anuncian cada Honky Tonk, locales auténticos (alguno no tanto) que ofrecen música en directo hasta altas horas de la madrugada, por el precio de una cerveza. Alguna tienda a lo largo de la Broadway te sorprenderá por los centenares de diferentes modelos de botas de cowboy  que puedes encontrar.

Aínda que as mañás permítenche paseala de xeito relaxado e gozar dunha música tranquila, á noitiña a transformación é radical; a policía pecha o tráfico, a música sobe de decibeis e a avenida atéigase de xente disposta a pasalo ben entre cervexas e luces de neón.


Si bien las mañanas te permiten pasearla relajadamente y disfrutar de una música tranquila, al caer la noche la transformación es radical; la policía cierra el tráfico, la música sube de decibelios y la avenida se abarrota de gente dispuesta a pasárselo bien entre cervezas y luces de neón. 

As rúas que rodean á Broadway son testemuña dun desfile continuo de autobuses e tractores con remolques cheos de xente nova bebendo e bailando, na súa maioría mulleres ataviadas coas súas peculiares vestimentas e, como non, as súas botas de vaqueiras. 


Las calles que rodean a la Broadway son testigo de un desfile continuo de autobuses y tractores con remolques llenos de gente joven bebiendo y bailando, en su mayoría mujeres ataviadas con sus peculiares vestimentas y, como no, sus botas de cowboy. 


Nunha perpendicular da Broadway atópase o museo Johnny Cash, adicado á vida e traxectoria dun dos xigantes que deu a música no século XX, cos seus máis de 1200 temas, entre os que podemos mencionar Folsom Prison Blues, Man inBlack ou I Walk the Line. Aquí poderás ver algúns dos seus traxes e obxectos persoais, así como aprender sobre o seu legado musical. 


En una perpendicular de la Broadway se encuentra el museo Johnny Cash, dedicado a la vida y trayectoria de uno de los gigantes que ha dado la música en el siglo XX, con sus más de 1200 temas, entre los que podemos mencionar Folsom Prison Blues, Man in Black o I Walk the Line. Aquí podrás ver algunos de sus trajes y objetos personales, así como aprender sobre su legado musical.



Tamén coñecido como o Home de Negro, por vestir sempre con tons escuros, naceu en Kingsland (Arkansas) o 26 de febreiro de 1932. 


Os seus pais tiveron sete fillos e Johnny comezou a traballar nos campos de algodón da granxa familiar con tan só cinco anos. Aos catorce levaba auga a cuadrillas de traballadores e despois empregouse nunha fábrica de coches. 


También conocido como el Hombre de Negro, por vestir siempre con tonos oscuros,  nació en Kingsland (Arkansas) el 26 de febrero de 1932. 


Sus padres tuvieron siete hijos y Johnny comenzó a trabajar en los campos de algodón de la granja familiar con tan solo cinco años. A los catorce llevaba agua a cuadrillas de trabajadores y después se empleó en una fábrica de coches. 



Ao estalar a guerra de Corea alistouse no exército onde transcribía as transmisións rusas. Foi entón cando mercou a súa primeira guitarra e formou Os Bárbaros, unha banda coa que actuaba en pequenos clubs, situados ao redor da base aérea. 


Al estallar la guerra de Corea se alistó en el ejército donde transcribía las transmisiones rusas. Fue entonces cuando compró su primera guitarra y formó Los Bárbaros, una banda con la que actuaba en pequeños clubs, ubicados alrededor de la base aérea.



A súa adición ao alcol, ás anfetaminas e ós barbitúricos levárono a ingresar por unha perforación de estómago e provocaron a súa detención por tentar entrar en Estados Unidos con case mil tabletas de ansiolíticos e efedrina que mercara en México. Ao final logrou superar a súa dependencia do alcol e das drogas. 


A súa persuasiva e impoñente voz chorou, rezou e maldixo sobre temas como a Gran Depresión, a pobreza, a paz, a xente derrotada e a marxinada… Cantou nos cárceres, visitaba aos presos e xogaba ás cartas con eles. Era un rebelde, medorento de Deus e piadoso coa xente marxinal. 


Su adición al alcohol, las anfetaminas y los barbitúricos lo llevaron a ser ingresado por una perforación de estómago y provocaron su detención por intentar entrar en Estados Unidos con casi mil tabletas de ansiolíticos y efedrina que había comprado en México. Al final logró superar su dependencia del alcohol y de las drogas.


Su persuasiva e imponente voz lloró, rezó y maldijo sobre temas como la Gran Depresión, la pobreza, la paz, la gente derrotada y la marginada… Cantó en las cárceles, visitaba a los presos y jugaba a las cartas con ellos. Era un rebelde, temeroso de Dios y piadoso con la gente marginal.

Nixon pretendeu usar a Cash e a súa música country na súa campaña electoral, pedíndolle que interpretase na Casa Branca “Okie from Muskogee” unha polémica canción de Merle Haggard que criticaba aos hippies e “Welfare Cadillac”, que se burlaba das persoas que recibían axudas sociais. 

Nixon pretendió usar a Cash y su música country en su campaña electoral, pidiéndole que interpretara en la Casa Blanca “Okie from Muskogee” una polémica canción de Merle Haggard que criticaba a los hippies y “Welfare Cadillac”, que se burlaba de las personas que recibían ayudas sociales. 



Despois de varios días dubidando, Cash aceptou a oferta, sen desvelar que faría caso omiso a Nixon e interpretaría un novo tema dedicado aos mozos de América, titulado “What is Truth”. Mentres Nixon se retorcía na súa cadeira o músico lanzaba con esta canción unha mensaxe en contra da guerra de Vietnam, nun contexto no que o país estaba dividido entre “Pombas”, que buscaban a paz e os “Falcóns”, que querían continuar coa guerra. Concluiría o espectáculo engadindo que “os que chamades salvaxes pronto serán os líderes”. 


Después de varios días dudando, Cash aceptó la oferta, sin desvelar que haría caso omiso a Nixon e interpretaría un nuevo tema dedicado a los jóvenes de América, titulado “What is Truth”. Mientras Nixon se retorcía en su silla el músico lanzaba con esta canción un mensaje en contra de la guerra de Vietnam, en un contexto en el que el país estaba dividido entre “Palomas”, que buscaban la paz y los “Halcones”, que querían continuar con la guerra. Concluiría el espectáculo añadiendo que “los que llamáis salvajes pronto serán los líderes”.


A súa actitude contraditoria, provocaba que os republicanos cresen que era un deles e os demócratas tamén. 


O gran amor da súa vida foi June Cash, filla dunha familia de músicos do estilo country. 


Su actitud contradictoria, provocaba que los republicanos creyeran que era uno de ellos y los demócratas también.

El gran amor de su vida fue June Cash, hija de una familia de músicos del estilo country.



Cash gañou dez premios Grammy, escribiu “Cry, Cry, Cry” nunha noite e vendeu 100.000 copias. En 1956 vendeu máis dun millón de copias de “I Walk the Line”, en 1959 vendeu máis dun millón de copias do seu álbum “Fabulous Johnny Cash”, do mesmo xeito que “Hymns e Songs of Our Soil” ou o single “Don’t Take Your Guns to Town”. En 1960 obtivo un disco de ouro co seu single “Ride This Train”, do mesmo xeito que en 1963 con “Ring of Fire” ou en 1968 con “Johnny Cash at Folsom Prison”. 


Gran parte das súas ganancias doounas para asociacións relacionadas coa saúde mental, o cancro, o autismo, amparos de mulleres maltratadas etc. 


 Cash ganó diez premios Grammy, escribió “Cry, Cry, Cry” en una noche y vendió 100.000 copias. En 1956 vendió más de un millón de copias de “I Walk the Line”, en 1959 vendió más de un millón de copias de su álbum “Fabulous Johnny Cash”, al igual que “Hymns y Songs of Our Soil” o el single “Don’t Take Your Guns to Town”. En 1960 obtuvo un disco de oro con su single “Ride This Train”, al igual que en 1963 con “Ring of Fire” o en 1968 con “Johnny Cash at Folsom Prison”.


Gran parte de sus ganancias las donó para asociaciones relacionadas con la salud mental, el cáncer, el autismo, refugios de mujeres maltratadas, etc.


 Falecía o 12 de setembro de 2003 nun hospital de Nashville por mor da diabetes que padecía. 

Fallecía el 12 de septiembre de 2003 en un hospital de Nashville a causa de la diabetes que padecía.



Para aentusiastas da arte urbana, a cidade ten tal cantidade de murais populares, algúns deles verdadeiras obras de arte, que ata se organizan percorridos guiados para visitalos. Murais de artistas como o de Dolly Parton ou o de JimieHendrix 


Para los entusiastas del arte callejero, la ciudad tiene tal cantidad de murales populares, algunos de ellos verdaderas obras de arte, que hasta se organizan recorridos guiados para visitarlos. Murales de artistas como el de Dolly Parton o el de Jimie Hendrix

Iso sen esquecernos duns dos máis famosos do mundo, o realizado nunha das paredes exteriores do bar Legend Corner. Trátase dun traballo creado por Tim Davis coa intención de recoller a estrelas destacadas do pasado e do presente da música country: Tim McGraw, Loretta Lynn, Blake Shelton, Dierks Bentley, Willie Nelson, Taylor Swift, Johnny Cash, Keith Urban, Merle Haggard, Reba McEntire, Alan Jackson, George Strait, Dolly Parton e Garth Brooks.


Posteriormente Tim Davis substituíu a Taylor Swith por Brad Paisley, ao parecer porque Taylor, a pesar da súa dilatada traxectoria e de ser galardoada nos anos 2009 e 2011 como artista do ano, ou de ser a primeira muller que gañou o premio Pinacle (2013), conseguiu ser máis famosa polo seu pop comercial que polo country. 


Eso sin olvidarnos de unos de los más famosos del mundo, el realizado en una de las paredes exteriores del bar Legend Corner. Se trata de un trabajo creado por Tim Davis con la intención de recoger a estrellas destacadas del pasado y del presente de la música country:  Tim McGraw, Loretta Lynn, Blake Shelton, Dierks Bentley, Willie Nelson, Taylor Swift, Johnny Cash, Keith Urban, Merle Haggard, Reba McEntire, Alan Jackson, George Strait, Dolly Parton y Garth Brooks


Posteriormente Tim Davis sustituyó a Taylor Swith por Brad Paisley, al parecer porque Taylor, a pesar de su dilatada trayectoria  y de ser galardonada en los años 2009 y 2011 como artista del año, o de ser la primera mujer que ganó el premio Pinacle (2013), ha conseguido ser más famosa por su pop comercial que por el country. 


Como era de esperar, os seus fans non levaron moi ben esta decisión.


Como era de esperar, sus fans no llevaron muy bien esta decisión.


3 comentarios:

  1. Grandisimo trabajo de un maestro de la fotografia, que además sabe contarlo. MUCHAS GRACIAS

    ResponderEliminar
  2. Gran trabajo vecino, lo estoy flipando, gracias por el texto y las imágenes tan maravillosas 👌

    ResponderEliminar
  3. Casey Jones ou como os americanos ,ise povo de mil definicións , pode facer cotidiana unha istoria de un traballador cumplidor.
    O Carlos Lopez ( Calrús)ten a habilidade, como sempre pasa en quen fai as cousas de valor, de parecer facil o q realmente e extraordinariamente dificil, conseguir levarnos a lugares impensables ou, quen sabe cotidianos, cun marcado selo de virtuosismo tecnico que agranda a calidade interpretativa das cousas, obxetos, o fin a vida da xente.

    ResponderEliminar

COMENTARIOS